Nieuwsbrief juni 2011
Iedere vooruitgang moet diep van binnen uit komen
en kan door niets worden bespoedigd.
Iedere kiem van een gevoel helemaal in zichzelf
en voor het verstand onbereikbaar,
zich laten voltooien
en wachten op nieuwe klaarheid.
Rijpen als een boom, die zijn sappen niet opstuwt
en die rustig in de voorjaarsstormen staat
zonder bang te zijn dat er geen zomer zal volgen.
Die zomer komt toch, maar alleen voor de geduldige.
Rilke
Als tiener was ik een groot fan van Doe maar, en zoals dat toen ging was je op Henny of op Ernst (de 2 zangers). Ik was op Ernst en een van zijn mooiste liedjes vond ik toen al “Tijd genoeg”. In die tijd vond ik het gewoon een mooi liefdesliedje maar inmiddels heeft het concept “er is tijd genoeg” een veel vollere lading voor me gekregen. Zeker nadat mijn vader dit lied en deze tekst als uitgangspunt heeft genomen voor zijn speech tijdens onze bruiloft. Geloof in jezelf en in wat je weet dat waar is, heb geduld, er is tijd genoeg.
Voor mij wordt dat ook in het gedicht van Rilke mooi verwoord. Het heeft geen zin om jezelf te forceren, om jezelf op je kop te zitten als het niet meteen gaat zoals je het graag zou willen. Zoals de Boeddhisten zeggen: “gras gaat niet harder groeien als je er aan trekt”. Veel processen, en zeker innerlijk werk, hebben tijd nodig.
Ik heb twee vriendinnen die allebei in een herstel- en verwerkingsperiode zitten. Allebei zijn het prachtige vrouwen die de wereld een heleboel liefde te geven hebben. Ook allebei hebben ze een verleden achter zich waarin ze erg gekwetst en beschadigd zijn en waarbij hun overlevingsmechanismen hun daar doorheen geholpen hebben. Nu zijn die overlevingsmechanismen niet meer nodig en is het tijd om ze los te laten. Wat betekent dat ze alsnog gaan voelen wat ze toen weggestopt hebben. Het mooie daarvan is dat ze nu sterk genoeg zijn om dat te gaan dragen maar makkelijk is het natuurlijk niet. Het vraagt tijd, liefde en aandacht. Het ziet er aan de buitenkant misschien uit alsof er weinig gebeurt en ze hebben er allebei een oordeel over dat ze qua maatschappelijk werk niet actief zijn. Ze willen ook graag mee doen. Ik ben er van overtuigd dat dit innerlijk werk hun “opleiding” is, dat dit het werk is dat zij nu te doen hebben en dat wat zij te geven hebben hier uit voort vloeit. Bij de ene mens is de leerschool nou eenmaal langer dan bij de ander. Uiteindelijk ben je zelf het belangrijkste instrument en alles wat je meemaakt vormt je. Dus tegen hun en tegen iedereen die het gevoel heeft dat iets niet snel genoeg gaat zou ik willen zeggen: “Laat de voorjaarsstormen maar om je heen razen en blijf geworteld in jezelf, de zomer komt vanzelf.”
Een harte groet, Avelien
